Contact
Luc inschakelen voor Coaching, het geven van een Lezing of Training? Neem contact op en we bespreken de opties.
Over mij
Geboren in 1982 en opgegroeid in een gezin waar we het niet gewend waren om gevoelens te delen. Of emoties te tonen. Op de middelbare school bleef ik op de achtergrond. Een verlegen grijze muis die z’n mond niet snel opendeed. Ik had moeite met dingen uitspreken. Wat ik wél had? Een enorme drive om álles te halen en een gigantische brok structuur.
Als 18-jarig broekie (!) ging ik bij de Koninklijke Marechaussee. Een jonkie uit Beesel die terechtkwam in ‘de grote mensen wereld’. En wát voor een wereld! Bij Defensie was alles hard en gestructureerd en mijn drive om ‘alles te halen’ kreeg daar nog extremere vormen.
Van mens naar machine
In de hevige jaren die volgden veranderde ik van mens naar machine. Ik wist me naar binnen te knokken bij de grootste elite-eenheid van de Nederlandse Krijgsmacht: het Korps Mariniers. Ook daarna blééf ik de spanning opzoeken, bijvoorbeeld in de ambulancezorg. Al deze ervaringen en wat het met me deed, heb ik uitgebreid beschreven in mijn verhaal.
En ja; natuurlijk kwam daar het moment: ik ‘knapte’. Voor mij hét signaal om op onderzoek uit te gaan naar mezelf. Ik werd ontzettend nieuwsgierig naar menselijk gedrag en wat daar allemaal onder de spreekwoordelijke ijsberg aan ten grondslag ligt. Hier kwam het inzicht om m’n eigen coachbedrijf op te starten. Andere mensen verder helpen, met al mijn kennis en ervaring. Ik nam een businesscoach in de arm. En daar kwam de spiegel.
“Luc, we gaan niet met je bedrijf aan de slag. We gaan eerst maar eens aan jezelf werken.”
Tijd voor reflectie
Wat volgde was een diepgaande reflectie. De impact was onbeschrijfelijk. Ik maakte één van de moeilijkste keuzes in mijn leven: ik besloot naar de huisarts te stappen. Achteraf een gouden keuze, voor mezelf én mijn naasten… Ik kwam in een ‘trauma reset programma’ terecht. Stap voor stap ging het beter. En rolde ik van het ene waardevolle inzicht in het andere.
Van een behoorlijk afgevlakt persoon kwam ik uit bij mijn eigen échte ik: een juist heel sociaal en hoog gevoelig persoon! Ik kreeg weer verbinding met mezelf én met anderen. Nu ben ik op een punt dat ik m’n eigen verhaal én expertise wil delen. Ik hoop een voorbeeld te mogen zijn op het gebied van mentale vitaliteit, kracht en eigenaarschap over je eigen leven. Via coachtrajecten , trainingen , en lezingen .
De kracht van authentiek
Tijdens mijn leven mocht ik mensen leren kennen die mij enorm geïnspireerd hebben. Om in mijn eigen kracht te geloven. Om mij te laten zien dat iets haalbaar is als je erin gelooft. Om mij te stimuleren iets met mijn ervaringen en kennis te gaan doen. Om mij de kracht van authentiek zijn te laten zien. Dat gun ik jou ook.
“Mijn ‘overall inspirator’ is Arnold Schwarzenegger: een toonbeeld voor moed, kracht en inspiratie. You’ll be back”
Op woensdag 10 mei 2023 mocht ik mijn verhaal vertellen tijdens TEDx Roermond
Testimonials
Mijn verhaal (uitgebreide versie)
Hoe het begon
Geboren in 1982 en opgegroeid in een gezin waar we het niet gewend waren om gevoelens te delen. Of emoties te tonen. Op de middelbare school bleef ik op de achtergrond. Een verlegen grijze muis die z’n mond niet snel opendeed. Ik had moeite met dingen uitspreken. Wat ik wél had? Een enorme drive om álles te halen en een gigantische brok structuur.
Niet huilen
Emoties tonen durfde ik niet: zo durfde ik bijvoorbeeld niet te huilen in het openbaar als klein jochie. Stiekem kroop ik alleen onder de dekens om te huilen, toen ik hoorde dat opa of oma was overleden… Daarna al het verdriet zo snel mogelijk wegstoppen en weer dóór. En ‘t vooral allemaal alléén doen en er niet over praten. Ik had niemand nodig, althans, dat dacht ik. En weet je? Ik huil nu nog stééds niet waar andere mensen bij zijn…
Grijze muis met drive
Op de middelbare school bleef ik op de achtergrond. Een verlegen grijze muis die z’n mond niet snel opendeed. Ik was verder niet eenzaam, had genoeg vrienden en kon met iedereen overweg. Ik had gewoon moeite met dingen uitspreken. Wat ik wél had? Een enorme drive om álles te halen en een gigantische brok structuur.
Broekie in de grote mensen wereld
Als 18-jarig broekie (!) ging ik bij de Koninklijke Marechaussee. Een jonkie uit Beesel die terechtkwam in ‘de grote mensen wereld’. En wát voor een wereld! Heel wat anders als het kleine, veilige dorpje Beesel… Bij Defensie was alles hard en gestructureerd en mijn drive om ‘alles te halen’ kreeg daar nog extremere vormen. Tegelijkertijd kon ik me heel goed aanpassen en kon ik met iedereen goed overweg. Dat deed ik dus ook continue: mezelf steeds aanpassen. Maar wie ben je dan écht zelf?
Leven op ‘t spel
Op m’n 21e werd ik uitgezonden naar Afghanistan. Eindelijk ging ik iets ‘echts’ doen! Geweldig, spannend, vette actie, wapens op zak! Je begrijpt dat dat gevoel snel veranderde. Het leek alsof we 100 jaar terug in de tijd gingen en ik moest ineens ‘m’n ding gaan doen’ met die wapens op zak… 4 maanden lang zette ik m’n leven op het spel. Onbeschrijfelijke spanning, altijd op m’n hoede, wantrouwen, steeds het gevoel van ‘wat als…’. Ik vertrouwde niemand meer. Dat wantrouwen is daar echt vertienvoudigd. Na vier intens heftige maanden kwam ik weer aan in Nederland. Mijn autootje stond nog gewoon geparkeerd waar ik ‘m 4 maanden geleden had achtergelaten. Ik stap in, rij ‘gewoon’ terug naar huis naar pap en mam, alsof er niets gebeurd was. Op naar de volgende uitdaging.
Van mens naar machine
Ik leek geprogrammeerd op de volgende actie. Legde steeds weer de focus op het volgende: een opleiding van 9 maanden tot wachtmeester (onderofficier bij de marechaussee), een keuring voor het Korps Mariniers, de mariniersopleiding. Het was enorm pittig, maar hey, ik haalde álles. Er zijn er maar enkele die ook daadwerkelijk marinier worden en, hoe kan het ook anders, ik was er één van. Ik was de beste in het kunnen uitschakelen van emoties, en dat was precies wat ze daar zochten. Ik was niet echt mens, ik was gewoon een machine.
“Tijdens een oefening moest ik een parachutesprong doen, midden in de nacht. Het was pikdonker. Vol adrenaline sprong ik, bepakt en bezakt het vliegtuig uit en… raakte verstrikt in de touwen van een medeparachutist. Er ging maar één ding door m’n hoofd: dit was het dan. Dit is het einde. Onbeschrijfelijk gevoel van paniek. Op het laatste moment probeerden we de reserveparachute te openen maar we waren nét te laat en stortten alsnog met een klap neer op de grond. We zagen geen hand voor ogen. Maar hey, Ibuprofen erin en dóór.”
Eenmaal thuis…
Er zijn veel verhalen te delen, maar ik maak tóch een sprong naar de tijd waarin ik al meer gesetteld was. Samen met mijn partner en later ook twee dochters. De nachten waren vreselijk. Nachtmerries waarin ik het uit wilde schreeuwen, maar er geen geluid kwam. Naast mijn bed lag standaard een uitrusting van tie-rips, een knuppel, bivakmuts, mes en een ijzeren hekwerkpaal (ja, écht). Ik was hyperalert, ook ‘gewoon thuis’ was ik extreem op m’n hoede. Iets wat één van mijn dochters helaas heeft overgenomen. Bij vrienden kon ik moeilijk aansluiting vinden. In mijn beleving waren de anderen ‘raar’ en niet ikzelf. Maar dat was natuurlijk andersom…
“Tijdens één van de meest indrukwekkende levenservaringen, namelijk de geboorte van mijn dochters, waar je blijdschap en geluk moet voelen, voelde ik… NIETS. Ik schoot meteen in de doe-stand en deed de dingen die moesten gebeuren. Als ik daar nu op terugkijk… wilde ik dat dát anders was geweest, uit de grond van mijn hart.”
Van jeugdzorg naar de ambulance
In 2009 startte ik in de jeugdzorg. Maar ik kon niet wennen en kon m’n ei daar niet kwijt. Ik was tenslotte geprogrammeerd op ‘actie’. Ik kon pedagogisch gezien gewoon niet omgaan met het gedrag van die kids. Ik zat zelf nog altijd in de hypermodus, had een kort lontje, kampte met nachtelijke angst- en paniekaanvallen, was gespannen; het was vechten en vluchten. In 2011 besloot ik het roer weer om te gooien en ging op de ambulance werken. Ik zocht het wéér op: de spanning, hectiek, het altijd ‘aan’ staan. En wéér maakte ik de meest heftige dingen mee. Maar ook hier werd het na een tijdje ‘normaal’ voor mij; het werd routine. Steeds weer zocht ik de ergste en heftigste dingen op.
Wat moest ik?
Tot het moment dat er iets knapte. Heel diep van binnen kwam er een besef naar boven borrelen. Het kán zo niet langer. Maar wat moest ik? Ik wist het niet. Iets nieuws, dat in ieder geval. Het werd een HBO opleiding. Integrale Veiligheidskunde (met de eerste twee jaar Bedrijfskunde) welteverstaan. Die eerste twee jaar waren niet mijn ding, maar hey, ik haalde het natuurlijk wel. Want opgeven kwam niet in m’n woordenboek voor en ik was geprogrammeerd om alles te halen waar ik aan begon.
Ik had een spiegel nodig, en niet zo’n beetje…
Door het verlaten van de hoog-risico wereld kwam er ruimte én nieuwsgierigheid om meer over mezelf te leren. Ik kon mij niet meer verschuilen achter een uniform of dichtgetimmerde protocollen. Ik hoopte op rust door meer ritme en regelmaat, maar werd juist onrustig. Mijn nachtmerries namen toe. Dit was voor mij een signaal om eens op onderzoek uit te gaan naar mezelf. Ik besloot te starten met een NLP opleiding. En toen gebeurde er iets. Een inzicht. Wow. Ik werd ontzettend nieuwsgierig naar menselijk gedrag en wat daar allemaal onder de spreekwoordelijke ijsberg aan ten grondslag ligt. De NLP opleiding gaf me een helder inzicht: dít is het! Ik ga m’n eigen coachbedrijf opstarten. Andere mensen verder helpen, met al mijn kennis, ervaring en inzichten. Ik nam een business coach in de arm, want ik had totaal geen idee hoe ik een bedrijf moest opzetten. Maar dat liep even anders: deze coach hield me een joekel van een spiegel voor. “Luc, we gaan niet met je bedrijf aan de slag. We gaan eerst maar eens aan jezelf werken.” Mijn instinctieve reactie was “Hé?! Wat zeg jij me nou?!” Maar ik besefte al snel dat dit de weg was naar verandering. Ik had die spiegel nodig, en niet zo’n beetje.
“Hoe kon ik onbewust zover van mezelf verwijderd raken, zonder tegen de lamp te lopen? Wat als ik niet deze sector had verlaten…?”
Vanuit oorverdovende stilte naar… de Gouden Keuze
Wat volgde was een diepgaande reflectie. Ik schreef gebeurtenissen en ervaringen uit die me nog enorm dwars zaten. Hierbij kwam er van alles vrij, zowel emotioneel als in mijn lijf. Onbeschrijfelijk… Zó heftig dat ik in alle stilte de bossen in ben gelopen. En ergens ging zitten. Zat ik daar, in m’n eentje wat te zitten, in een oorverdovende stilte. Ik voelde zó veel, maar wist niet wat ik ermee moest. Door de persoonlijke vragen van mijn coach moest ik, na 20 jaar (!) ineens diep naar binnen bij mezelf. Dat had impact. Zoveel impact, dat ik besloot naar de huisarts te stappen. Eén van de moeilijkste keuzes die ik ooit heb gemaakt… Maar wel een Gouden Keuze, voor mezelf én mijn naasten…
Trauma reset programma
Via de huisarts kwam ik in een ‘trauma reset programma’ terecht. Ik kan je zeggen; het is enorm heavy om alle opgekropte en weggestopte gebeurtenissen en gevoelens naar boven te krijgen. Ik moest mijn ego aan de kant zetten en de schaamte overwinnen. Stap voor stap ging dat steeds beter. Sterker nog: ik werd zelfs nieuwsgierig naar wat daar allemaal zat. Ik wilde het onderste uit de kan halen (tja, iets met ‘de aard van het beestje’…). Toen viel kwartje na kwartje. Ik rolde van het ene waardevolle inzicht in het andere.
Wat er allemaal boven kwam?
Mijn vermijdingsgedrag. Het extreme sporten. Weinig verbinding voelen met andere mensen. Me van diploma naar diploma knokken. Van doel naar doel. Niet zeiken maar doorgaan. Enkel en alleen rationeel denken. Geen grenzen kennen. Coping mechanismen. Het camoufleren of uitschakelen van emoties en gevoelens. Niet kunnen omgaan met emoties van anderen. Onrust. Steeds verder weg raken van mijn eigen ‘ik’ (ook privé helaas).
Maar ook: enorm veel positieve dingen! Discipline, doorzettingsvermogen, samenwerking, eigenaarschap, daadkracht, veiligheid en vertrouwen, denken in mogelijkheden en een positieve groei-mindset. Van een behoorlijk afgevlakt persoon kwam ik uit bij mijn eigen échte ik: een juist heel sociaal en hoog gevoelig persoon! Ik kreeg weer verbinding met mezelf én met anderen.
En nu… anderen helpen
Nu ben ik op een punt dat ik m’n eigen verhaal én expertise wil delen, in het bijzonder voor (voormalig) hoog-risico professionals. Om te zorgen voor bewustwording rondom hun mentale gezondheid. Het is zó ontzettend belangrijk om de mens achter het uniform te zien én er aandacht aan te besteden. De heftige dingen die je meemaakt worden vaak (helaas nog altijd) weggedrukt en niet voldoende opengegooid om erover te praten. Ik zie het als mijn missie om dit open te breken en het bespreekbaar te maken. Uit je emoties en gevoelens. Je hoeft je niet te schamen. Je bent niet zwak. Ik snap je.
“Jij snapt me tenminste. Ik hoef jou niet uit te leggen hoe het voelt.”
– ambulancemedewerker –
Stilstaand voorwaarts
Ik zie het als mijn roeping om bij te dragen aan het sociale welzijn van de mens. Daar waar mensen zich verliezen in deze snelle en veranderlijke wereld, help ik je om terug te gaan naar de basis, de essentie, naar jezelf. Door met je te levelen en aan te sluiten bij jouw behoeftes als mens, ga jij terug naar je eigen, krachtige zelf. Vind je energie weer terug en stook je innerlijke vuur weer aan! Dit alles vanuit mijn kernwaarden veiligheid, verbondenheid en vertrouwen en vanuit de overtuiging ‘stilstaand voorwaarts’.
Wat brengt een coachtraject jou?
Ga je met mij de reis aan? Op weg naar een mooier leven? Dat verdien je. Vanuit mijn inlevingsvermogen, een rugzak bomvol ervaringen en met m’n poten in de klei ga ik met je op weg. In vertrouwen, veiligheid en rust. Ik snáp je; ik ben daar zelf namelijk ook geweest. Voor de mensen uit hoog-risicoberoepen: vanuit de blauwe, groene én gele achtergrond begrijp ik oprecht waar jij mee worstelt. Goed om te weten: dit kan ook preventief! Dus een coachtraject om te zorgen dat je jezelf blijft en kan dealen met de uitzonderlijke situaties.
“Stel ik was piloot, dan zou ik Luc zéker als wingman kiezen.”
– coachee –
Samen werken we aan:
– Je échte identiteit
– Je ‘pantser’ afdoen, je spreekwoordelijke uniform uittrekken
– De mens achter dat uniform of die rol
– Belangrijke levensmomenten waarderen
– Persoonlijk leiderschap
– Meer rust én berusting
– Verbondenheid met jezelf én je naasten
– Geduld
– Vitaliteit (zowel fysiek als mentaal)
– Eigen keuzes leren maken
– Minder lichamelijke klachten
– Aanwakkeren van je innerlijke vuur
– Betere nachtrust
– Meer energie
– Je veilig voelen
– De echte werkelijkheid (weer) zien
– Genieten van vertragen (stilstaan)
– Successen vieren
– Trots zijn op jezelf
– Zinvol je tijd besteden
Mijn toekomstdromen
Ik hoop een toonaangevend voorbeeld te worden voor velen op het gebied van mentale vitaliteit, kracht en eigenaarschap over je eigen leven. Via coaching, trainingen, groepssessies, lezingen en… misschien ooit wel een ‘Time out centrum’.
Wat betreft de hoog-risico beroepen: daar wil ik graag het taboe doorbreken. Zodat er aandacht is voor het mentale welzijn. Mijn overtuiging is dat dit ‘part-of-the-job’ moet worden. Daar is niks geks of afwijkends aan (zoals dat eigenlijk ook hoort te zijn!).
Inspiratie
Tijdens mijn leven mocht ik mensen leren kennen die mij enorm geïnspireerd hebben. Om in mijn eigen kracht te geloven. Om mij te laten zien dat iets haalbaar is als je erin gelooft. Om mij te stimuleren iets met mijn ervaringen en kennis te gaan doen. Om mij de kracht van authentiek zijn te laten zien. Om mij te leren dealen met dilemma’s.
“Mijn ‘overall inspirator’ is Arnold Schwarzenegger: een toonbeeld voor moed, kracht en inspiratie. YOU’LL BE BACK!”
Contact
Luc inschakelen voor Coaching, het geven van een Lezing of Training? Neem contact op en we bespreken de opties.